سختی دوران ظهور

بشیر نبّال گوید:

هنگامى که به مدینه رسیدم به امام باقر علیه السّلام عرض کردم: آنان مى‏ گویند که مهدى اگر قیام کند کارها به خودى خود براى او برقرار مى‏ شود و به اندازه حجامتى خون نمى‏ ریزد،

پس فرمود: هرگز چنین نیست، سوگند به آنکه جانم به دست اوست اگر کارها به خودى خود براى کسى برقرار و رو به راه مى‏ شد مسلّما براى رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله آنگاه که دندان هاى پیشین آن حضرت شکست و صورتش را زخم رسید درست مى‏ شد، نه هرگز، سوگند به آنکه جان من به دست اوست (چنین نخواهد شد) تا آنکه ما و شما عرق و خون بسته شده را پاک کنیم، سپس آن حضرت پیشانى خود را- به عنوان نمودار آن حالت- پاک کرد».

مفضّل بن عمر گوید:

«در حضور امام صادق علیه السّلام از قائم علیه السّلام یاد شده عرض کردم: من امیدوارم که کار او به آسانى صورت پذیرد،

 پس شنیدم از آن حضرت که فرمود: آن امر واقع نخواهد شد تا آنکه (شدائد و مشکلات به پایه‏اى برسد که) خون بسته شده و عرق را (از خویشتن) بزدائید».

 یونس بن رباط گوید:

شنیدم امام صادق علیه السّلام مى‏ فرمود: «همانا اهل حقّ از آن هنگام که در سختى و شدّت بوده‏ اند پیوسته در آن به سر خواهند برد، هان بدانید این کار تا مدّت کوتاهى است، امّا به عافیتى طولانى خواهد انجامید».

معمّر بن خلّاد گوید:

«نزد امام ابى الحسن الرّضا علیه السّلام از قائم یاد شد پس فرمود:

شما امروز آسوده‏ تر از آن روز هستید، عرض کردند: چگونه؟ فرمود: ... لباس قائم علیه السّلام جز جامه خشن و خوراک او جز غذاى ناگوار و نامطبوع نخواهد بود».

غیبت نعمانى-ترجمه غفارى، ص: 400